Hogsmeade Wizard School

เมื่อ 150 ปีที่แล้ว เกิดศึกในโรงเรียนเวทมนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ปะทะกับ ลอร์ด โวลเดอมอร์

หลังจากการต่อสู้อันยาวนาน ฝ่ายที่ชนะได้แก่ แฮร์รี่ พอตเตอร์ โลกเวทมนต์ได้กลับมาสงบสุขอีกครั้งหนึ่ง พ่อมดแม่มดอยู่อย่างสุขสงบ

เพียงแต่ว่าไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ที่แฮร์รี่หักทิ้งนั้น กลับสามารถคืนสภาพตนเองได้ ...

จนกระทั่ง มีพ่อมดคนหนึ่ง ได้เก็บไม้กายสิทธิ์เอลเดอร์ ที่แฮร์รี่ โยนทิ้งได้

เขาได้วางแผนรวบรวมพรรคพวกขึ้นอีกครั้งอย่างไม่มีใครรู้ แล้วเขาได้ทำการโจมตีกระทรวงเวทมนต์อย่างรวดเร็วหลายครั้ง

ทำให้เหล่าผู้วิเศษเกิดความหวาดกลัว เป็นที่รู้จักกันในนามของ 'จัสติน โรลอยด์ กับ เหล่าอัศวินเวทย์มายา'

ทางกระทรวงเวทมนต์พยายามปราบอย่างเต็มที่ แต่ทุกครั้งที่มีการต่อสู้ ฝ่ายที่เสียเปรียบคือกระทรวงเวทมนต์เสมอ

โรงเรียนเวทมนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์ พยายามช่วยกระทรวงเวทมนต์เต็มที่ ภายใต้คำสั่งของ ' ศาสตราจารย์ใหญ่ ฟาเรียส เจมส์ พอตเตอร์ ' หลานของแฮร์รี่ เจมส์ พอเตอร์

แต่ก็ประสบกับความล้มเหลวหลายครั้ง จนในที่สุด

ความหวังเดียวของเหล่าผู้วิเศษทั้งหลาย มาตกอยู่ที่ ......

.
.
.
.
.

โรงเรียนเวทมนต์ศาสตร์ ฮอกมี้ดส์

จากกระทรวงเวทมนต์อันศักดิ์สิทธิ์ บัดนี้ กลายเป็นสถานที่ก่อสงครามนองเลือดระหว่างผู้วิเศษไปซะแล้ว

คาถาสารพัดจากไม้กายสิทธิ์จำนวนนับไม่ถ้วนสาดใส่กันอย่างบ้าคลั่ง ความเสียหายต่อสถานที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ

และแน่นอน ผู้เสียชีวิตมีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นกัน

"แกเองหรอ โรลอยด์" รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนต์คนปัจจุบันพูดด้วยเสียงเรียบในท่าอ่านหนังสือ ทันทีที่ประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างที่ไม่พึงปรารถนา

"คนรู้จักมาหาทั้งที ทำหน้าดีใจกว่านี้หน่อยสิฟัดจ์" ชายหนุ่มผมทองพูดขึ้นพร้อมกับถือวิสาสะนั่งเก้าอี้ในห้องอย่างหน้าตาเฉย

"แย่หน่อยนะที่ฉันไม่มีคนรู้จักเป็นพวกโรคจิต" รัฐมนตรีกระทรวงเวทย์ฯ อดัลเบิร์ต ไนเจลลัส ฟัดจ์ พูดอย่างรำคาญ

"ว่าไงนะ"

"หูตึงรึไง ฉันบอกว่า ฉัน-ไม่-มี-คน-รู้-จัก-เป็น-พวก-วิปริต-ผิดมนุษย์" ทันทีที่ฟัดจ์พูดจบ เส้นความอดทนของจัสตินก็ขาดผึงลง รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นอย่างน่าสยอง

เขากระดกไม้กายสิทธิ์ขึ้นอย่างรวดเร็วพร้่อมลำแสงสีฟ้าที่พุ่งเข้าใส่ร่างที่นั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจเฉิบ

ร่างสูงวัยเล็กน้อยถีบโต๊ะทำงานจนกระเด็น พร้อมกับควักไม้กายสิทธิ์ออกมากันคาถาของศัตรูอย่างรวดเร็ว

สองคาถาปะทะกันเล็กน้อยก่อนที่จะหักล้างกันจนสลายหายไปทั้งคู่

"ไวดีนี่หว่า" จัสตินพูด

"ถึงจะเป็นไม้เอลเดอร์ แต่แกไม่ใช่เจ้าของที่แท้จริง พลังครึ่งๆกลางๆแบบนั้นอย่างมากก็ได้เพียงแค่แสดงปาหี่ให้พ่อมดแม่มดดูนั่นหล่ะ" ดูเหมือนคำพูดของฟัดจ์จะไปจี้ใจดำของจัสตินอย่างรุนแรง ใบหน้ายิ้มแย้มที่กวนประสาท กลับกลายเป็นใบหน้าที่แสดงถึงความโกรธอย่างชัดเจน

"หายไปซะเถอะแก" ไม้กายสิทธิ์ตวัดขึ้นอีกครั้ง อสรพิษอาบเปลวเพลิงขนาดยักษ์ก็พุ่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของจัสตินแล้วพุ่งใส่ฟัดจ์

ฟัดจ์ซึ่งเตรียมตัวอยู่แล้ว ก็พุ่งพรวดออกจากห้องแล้วยิงคาถาใส่งูเปลวเพลิงจนอันตรธานไป

คราวนี้จัสตินส่งลำแสงสีม่วงพุ่งเข้าใส่ ฟัดจ์ก็สลายได้อีก คราวนี้ก็เสกลำแสงใส่กันไปมา

จนในที่สุดฟัดจ์เป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำ โดนลำแสงสะกดนิ่งเข้าลำตัวอย่างจังจนล้มไป

ฟัดจ์ที่พยายามคลายคาถาก็พยายามขยับร่างกายแต่ไม่เป็นผล

"ไม่ต้องห่วง ไม่ทรมานแน่ เดี๋ยวก็จบแล้ว อะวาดา" จัสตินยกเลิกคาถาแค่นั้นก่อนมาตั้งรับกับคาถาที่พุ่งเข้ามาอย่างปริศนา ด้วยความแรงของคาถาที่พุ่งใส่มีมากจนเกินไป ทำให้จัสตินกระเด็นไปชนกำแพง

"โทษที ช้าไปหน่อย" ชายผมขาวพูด

"ช้าชะมัด ไม่มาชาติหน้าเลยหล่ะ ชาร์ลส์ ฉันเกือบตายแล้วนะ" ฟัดจ์ประชด

"ก็ถึงมาได้ขอโทษขอโพยอยู่นี่ไงเล่าไอ้คุณรัฐมนตรี ... เรนเนอวาเต้" ชาร์ลส์ปลดคาถาสะกดนิ่งส่งผลให้ฟัดจ์หลุดจากพันธนาการในบัดดล

"ขอบใจ" ฟัดจ์พูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่พร้อมมองไปยังร่างของจัสตินซึ่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ รุ่นพี่ชาร์ลส์ คาถาปลดอาวุธง่ายๆยังทรงพลังได้ถึงขนาดนี้ ถ้าเมื่อกี้ยิงคาถาแรงๆมาผมไม่ม้วยไปแล้วหรอเนี่ย" จัสตินพูด

"ตายๆไปซะก็ไม่มีใครสนใจหรอก อีกอย่าง ฉันจำไม่ยักได้ว่ามีรุ่นน้องแบบแกด้วย"

"งั้นเดี๋ยวผมจะทำให้จำได้เอง เซ็กตัมเซ็มปร้า" แต่ว่ายังไม่ทันที่คาถาจะถึงตัว คาถานั่นก็สลายหายไปซะก่อน

"คาถาม่านสลายเวทย์งั้นหรอ รุ่นพี่นี่เป็นปีศาจจริงๆซะด้วย"

"ใครมันเป็นปีศาจกันแน่ คาถาต้องห้ามของ เซเวอรัส สเนป นายกลับเอามาใช้ง่ายๆแบบนี้ คาถาที่นายใช้แต่ละอย่างก็ศาสตร์มืดทั้งนั้น"

"ช่วยไม่ได้ มันจำเป็นนี่นา"

"จำเป็นตรงไหนกันมิทราบ" ฟัดจ์พูด

"ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ ผมจะล้มพวกคุณสองคนได้ยังไง"

"เรื่องนั้นหน่ะช่างมันเถอะ ที่อยากรู้คือแกมีเหตุผลอะไรที่ต้องทำแบบนี้มากกว่า" ชาร์ลส์พูด

"เหตุผลหรอ เรื่องนั้นหน่ะ รุ่นพี่ก็น่าจะรู้มาบ้างไม่ใช่หรอ" ทันทีที่จัสตินพูดจบก็หลบคาถาของฟัดจ์แทบไม่ทัน

"ไม่ต้องไปฟังมัน ชาร์ลส์ จับมันได้ก็จบ"

"นิสัยเลือดร้อนของนายหน่ะยังไม่เปลี่ยนเลยนะ"

"นายใจเย็นเกินไปต่างหาก" ฟัดจ์พูดอย่างระอา

"คุยกันต่อในนรกดีกว่ามั้ย" จากนั้นลำแสงสีเขียวก็พุ่งออกจากไม้กายสิทธิ์ของจัสตินทันที

"เคราเมอร์ลิน เป็นเรื่องแล้วไง" ชาร์ลส์พูด

"จะยืนชื่นชมอีกนานมั้ย !!!" ฟัดจ์แทบจะตะคอกใส่พร้อมกับต้านลำแสงพิฆาตอย่างเต็มกำลัง

แต่คาถาของจัสตินแรงจนกระทั่งดันคาถาของฟัดจ์ได้เรื่อยๆและเรื่อยๆ

"ขนาดมันยังไม่ใช่เจ้าของไม้เอลเดอร์นะเนี่ย" ฟัดจ์พึมพำพลางเหงื่อตก

"กางเกงในเมอร์ลิน ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปนายม่องแน่" ชาร์ลส์พูดแบบไม่ทุกข์ร้อน

"เคราเมอร์ลินโว้ย ! มัวแต่เล่นอยู่นั่นแหละ มาช่วยกันก่อนสิ" ฟัดจ์ตะคอกใส่สหายศึก(?)ด้วยเสียงอันดังในขณะที่คำสาปพิฆาตค่อยๆเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

"ช่วยไม่ได้" ชาร์ลส์พูดพลายเสยผมเล็กน้อย ก่อนที่จะตวัดไม้กายสิทธิ์บ้าง ลำแสงสีส้มจากไม้กายสิทธิ์พุ่งไปเสริมคาถาของฟัดจ์จนสะท้อนคาถาทั้งหมดไปหาจัสตินได้

จัสตินตื่นตะลึงชั่วครู่ ก่อนจะสละคาถาตัวเองทิ้งพร้อมกับหลบคาถาอย่างฉิวเฉียด

"ยังจะหลบได้อีกหรอเนี่ย" ชาร์ลส์พูดอย่างไม่ใส่ใจ

"พี่คะ ~" เสียงหญิงสาวปริศนาแว่วเข้ามาพร้อมกับเสียงฝีเท้าจำนวนมาก ฟังจากเสียงฝีเท้า น่าจะเป็นกลุ่มคนประมาณ 20-30 คน

"น้องสาวนายมาแหน่ะ ว่าแต่ ... ทั้งอาจารย์ใหญ่ทั้งรองฯ ไม่อยู่แบบนี้ ใครจะคุมโรงเรียน" ฟัดจ์หันมาถามชาร์ลส์

"ก็ตามตื้ออยู่นั่น ส่วนโรงเรียนก็ให้นิวท์ดูแล ... ยอมแพ้ดีๆ มันจะดีกว่ามั้ย จัสติน นายโดนล้อมแล้ว"

"อะฮ้า คิดว่าจะใช้จำนวนเข้าว่างั้นหรอ แต่เสียใจด้วย ติดกับผมแล้วหล่ะ"

"ว่าไงนะ" ชาร์ลส์กับฟัดจ์พูดพร้อมกัน

"เพียทรา เวสติกา" ลำแสงสีขุ่นจากไม้กายสิทธิ์พุ่งเข้าใส่กลุ่มผู้มาใหม่

"หลบไป !!!" ชาร์ลส์ตะโกน

แต่สายไปเสียแล้ว ทันทีที่ลำแสงต้องกาย ก็กลายเป็นรูปปั้นในขณะที่เตรียมเสกคาถาทันที .... สรุปคือ .... กลุ่มผู้ที่มาใหม่เมื่อกี้ได้กลายเป็นรูปปั้นหินกันหมดแล้ว

ชาร์ลส์ตกใจชั่วขณะ ก่อนที่จะตวัดสายตาไปที่เจ้าของคาถาเมื่อกี้ซึ่งกำลังยิ้มกว้างอย่างผู้มีชัย นัยน์ตาสีเขียวมรกตแข็งกร้าวฉับพลัน พร้อมกับคาถาสีอเมทิสต์ที่พุ่งเข้าใส่จัสติน

จัสตินยิงคำสาปพิฆาตไปต้าน แต่ว่าพลังของไม้เอลเดอร์ไม่แสดงผลอย่างเต็มที่ จึงไม่อาจเอาชนะคาถาของชาร์ลส์ได้

พริบตาเดียวคำสาปพิฆาตก็มลายหายสิ้นเพราะผลจากคาถาสีม่วงของชาร์ลส์ คาถานั้นไปปะทะร่างของจัสตินอย่างจัง

"อ๊ากกก !!!" เสียงแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นมา

ร่างของชายหนุ่มผมทองกระเด็นลอยไป ร่างของจัสตินก็ค่อยๆเลือนหายไปเช่นเดียวกัน

"จำไว้นะรุ่นพี่ !! สักวันผมจะมาเอาคืนให้ได้ !!!" ทันทีที่จบประโยคจัสตินก็หายไป

"มันตายแล้วหรอ" ฟัดจ์ถาม

"เปล่าหรอก มันหนีไปได้" ชาร์ลส์พูดเสียงเรียบ

"เฮ้ๆ นั่นนายจะทำอะไร" ฟัดจ์ถามเมื่อสังเกตุถึงวงเวทย์ที่พื้นบริเวณรูปปั้น

"ดิสแพรเรีย คาถาเคลื่อนย้ายไงหล่ะ คนที่โดนสาปก็เป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนฉันทั้งนั้น น้องสาวฉันก็เป็นรองอาจารย์ใหญ่ พ่อมดแม่มดพวกนี้ฉันสอนกับมือมาแล้วทั้งนั้น ฉันจะเอาพวกเขาไปไว้ที่โรงเรียน ยังไงฉันก็ต้องหาวิธีแก้คำสาปให้ได้หล่ะ ... ไว้เจอกันนะ" และแล้วเหล่ารูปปั้นหิน พร้อมกับชาร์ลส์ ก็หายไป

..........
........
.....
....
...
..
.

ชายหนุ่มผมขาวลืมตาขึ้นมาจากห้วงนิทราอันแสนยาวนาน

ชาร์ลส์มองไปรอบๆห้อง ก็พบว่าเขาเผลอหลับในห้องทำงานขณะที่กำลังตรวจสอบเอกสาร

'ฝันเรื่องนี้อีกแล้ว ให้ตายเถอะ ผ่านมา 2 ปีแล้วนะนั่น' ชาร์ลส์คิดพลางหาวทีนึงก่อนลุกจากเก้าอี้ แล้วออกจากห้อง

ชายหนุ่มเดินตรงไปหยุดอยู่ตรงบานประตูสีเทา ที่ประตูเขียนไว้ว่า ไม่มีกิจธุระห้ามเข้า

ชาร์ลส์เปิดประตูนั่นอย่างช้าๆ เมื่อประตูเปิดขึ้นเขาก็ก้าวเดินอย่างรวดเร็วไปหยุดอยู่ที่รูปปั้นหญิงสาว เขาใช้มือลูบบริเวณศีรษะของรูปปั้น 2-3 ที ก่อนจะพูดว่า

"บอกว่าอย่าตามมาก็ไม่เชื่อ พวกนายก็เหมือนกัน" พูดจบชาร์ลส์ก็มองไปที่รูปปันหินตัวอื่นๆ

จากนั้นชาร์ลส์ก็หันหลังกลับไปยังประตู ก่อนจะออกจากห้องนั่น

"อยู่ที่นี่จริงๆด้วย" เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

"มีอะไรหรออัล" ชาร์ลส์หันไปหารองอาจารย์ใหญ่คนปัจจุบัน อัลเฟรต เกรโมรี

"ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแต่พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอม พวกอาจารย์ที่ไปพักผ่อนที่โลกมักเกิ้ลส่งนกฮูกมาบอกว่าจะมาก่อนเที่ยงพรุ่งนี้"

"อา งั้นหรอ ... ถ้าใครมาหลังเที่ยงจะจับตัดเงือนเดือนซะ" ชาร์ลส์พูด

"ว่าแต่ ยังไม่รู้วิธีถอนคำสาปอีกหรอครับ"

"ถ้าฉันรู้วิธีแล้วคงไม่มากลุ้มอยู่นี่หรอก"

"อา จะว่าไป พ่อมดแม่มดที่โดนสาปก็หน้าคุ้นๆอยู่นะครับ"

"ก็ศิษย์เก่าเราทั้งนั้นแหละ ให้ตายสิพวกนี้ เตือนแล้วว่าอย่าไปกระทรวง หัวรั้น ไม่รู้จักฟังกันซะบ้าง"

"นิสัยเหมือนคนสอนเลยครับ ~"

"ไปนินทาไกลๆฉันหน่อยก็ดีนะ"

"ล้อเล่นหรอกครับ งั้นผมต้องขอตัวไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องเตรียมพิธีเปิดงาน" อัลพูดจบก็โค้งให้ก่อนที่จะหันหลังกลับแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มจัดมงกุฏของตัวเองให้เข้าที่เพื่ออะไรก็ไม่รู้ ก่อนจะก้าวเดินไปยังหอนาฬิกาของโรงเรียน

เขาเปิดประตูสู่หอนาฬิกาอย่างช้าๆ แล้วเขาก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ที่บันได บันไดของหอนาฬิกาจะเป็นทางแยกเพื่อขึ้นไปข้างบน

ทางหนึ่งจะไปสู่ห้องสมุด อีกหนึ่งคือห้องเรียนวิชาอักษรรูณ ซึ่งไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมห้องเรียนนี้จึงต้องอยู่ในหอนาฬิกาด้วย

แทนที่จะเดินขึ้นบันไดไปด้านบน เขากลับเดินไปที่ใจกลางของห้องที่มีรูปนาฬิกาลางๆแปะอยู่ที่พื้นห้อง

อัลขมุบขมิบปากเล็กน้อย ก่อนที่ตรงพื้นห้องบริเวณรูปนาฬิกาจะหายไป ร่างของเขาร่วงลงไปอย่างรวดเร็ว

เขาชักไม้กายสิทธิ์ออกมาพร้อมร่ายคาถาบางอย่าง จากนั้นร่างของเขาก็ร่อนสู่เบื้องล่างอย่างช้าๆจนถึงพื้นห้อง

ห้องที่อัลมาถึงเป็นห้องที่มีความกว้างพอสมควร มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ร่างของเจ้าของห้องก็อยู่บนเตียงที่มีหนังสือมากมาย อีกทั้งกำลังกินป๊อกกี้อยู่ด้วย

"เคาะประตูก่อนเข้าสิ มารยาทหน่ะมีมั้ย" ร่างๆนั้นถามทันทีอย่างไม่ใส่ใจเมื่อเห็นแขกผู้มาเยือน

"ที่ไม่มีหน่ะมันประตูของเธอต่างหาก อยากให้เคาะก็สร้างประตูซะสิ" อัลสวนกลับทันที

"ล้อเล่นๆ ไม่ว่าใครก็ตามพูดรหัสเพื่อเข้ามาที่นี่ ฉันจะสัมผัสได้ทันทีเลยหล่ะ ... แล้วมีธุระอะไรหรอ"

"พอดีว่าง เลยมาเยี่ยมหน่ะ อาเธน่า" อัลเอ่ยชื่อของบรรณารักษ์แห่งโรงเรียน อาเธน่า มาทาลิโน่

"ช่วยล้อเล่นเวลาอื่นจะได้มั้ยคะ? " บรรณารักษ์สาวแหวใส่เล็กน้อย จนอัลต้องถอนหายใจก่อนจะบอกจุดประสงค์

"ก็ได้ๆ เจ้าสิ่งนี้ไง" พูดจบอัลก็ชูสร้อยข้อมือรูปกางเขนออกมาให้อาเธน่าดู

"นั่นมันสร้อยของ สายฟ้าแลบซิลเวีย ไม่ใช่หรอ"

"ใช่ ... นี่คือของซิลเวีย พอดีฉันเจอในห้องเก็บอุปกรณ์ ตอนแรกฉันกะจะเอาไปให้อาจารย์ใหญ่หรอกนะ แต่ไม่ดีกว่า"

"นายทำถูกแล้วอัล งั้นเดี๋ยวเจ้าสิ่งนี้ฉันจะเก็บรักษาไว้ให้แล้วกัน" อาเธน่าพูดก่อนจะหยิบสร้อยจากอัลไปเก็บไว้ในเก๊ะ

"ขอพักที่นี่อีกแปปนึงนะ" อัลเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะถือวิสาสะหยิบขวดน้ำที่แช่อยู่มาดื่มอย่างหน้าตาเฉย

"ที่มาบ่อยๆเพราะมีของกินฟรีใช่มั้ยเนี่ย" อาเธน่าจิกกัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร อันที่จริงก็พูดประโยคแบบนี้ทุกรอบแต่ก็ชินเป็นที่เรียบร้อย

"เหตุผลหลักเลยนะเนี่ย" อัลพูดขึ้นอย่างสบายใจ

"เสพสุขในห้องฉันพอได้แล้วมั้ง พวกเราที่เหลือจะมาแล้วนะ"

"งั้นก็คงต้องไปต้อนรับที่หน้าประตูสินะ" ชายหนุ่มพูดก่อนที่จะเดินไปหยุดอยู่ที่ๆเขาร่วงลงมา แล้วชูไม้กายสิทธิ์ขึ้นเหนือหัว เพดานก็เปิดออกอีกรอบ ทันใดนั้นร่างของเขาก็พุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

สักพักอาเธน่าก็ลอยตามขึ้นมา เมื่อถึงด้านบนแล้วพื้นก็กลับเป็นเหมือนเดิม แล้วทั้งคู่ก็เดินตรงไปที่ประตูโรงเรียน พร้อมกับมีแสงไฟพุ่งขึ้นไปบนฟ้าเป็นการส่งสัญญาณ

อัลขยับมุมปากยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเปิดประตูโรงเรียนให้แขกได้เข้ามา

"ช้าจังเลยนะพวกนายเนี่ย กะจะให้พวกฉันรอจนรากงอกเลยรึไง" หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีเทาพูดขึ้น

"โทษทีทิทาเนีย งานรัดตัวหน่ะ" นิวท์ยิ้มแห้งๆ เมื่อเห็นอาจารย์ประจำวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ ทิทาเนีย แกลดเวล ท่าทางยัวะๆเหมือนจะฆ่าคนให้ได้

"ว่าแต่มาคาลอฟหล่ะ ... ยังไม่ตื่นอีกหรอ" หญิงสาวผมสีฟ้าพูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง

"อ๋อ ถ้ารายนั้นหล่ะก็ยังหลับใหลอยู่เลย ว่าแต่ไปอยู่ในแดนมักเกิ้ลเป็นไง สนุกรึเปล่าหล่ะไดอาน่า" อาเธน่าถาม

"อืม ก็สนุกดีนะ แต่นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว พวกเราไปพักกันเถอะ พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับนักเรียนที่กำลังจะมาถึงนะ" พยาบาลประจำโรงเรียน ไดอาน่า แอชลีย์ ร่ายยาวก่อนจะเดินเข้าไปในรั้วโรงเรียนพร้อมกันกับคณาจารย์ที่เหลือ

เมื่อทุกชีวิตเข้าสู่รั้วโรงเรียนแล้ว ศ.อัลเฟรตก็ได้ร่ายคาถาปิดประตู แล้วบอกกับทุกคนว่า

"ไปรายงานตัวกับอาจารย์ใหญ่ก่อนเถอะ" ซึ่งทุกคนต่างก็ไม่มีใครคัดค้าน ยอมเดินตามไปแต่โดยดี

คณาจารย์ทั้งหลายได้เดินช้าๆและเงียบๆตลอดทาง จนมาถึงปราสาทสีแดง เป็นปราสาทสูงเสียดฟ้า ซึ่งเป็นที่อยู่ของอาจารย์ใหญ่ และ เป็นที่ตั้งของห้องเรียนต่างๆมากมาย

ประตูบานสีทองที่เป็นห้องของอาจารย์ใหญ่เปิดออกอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"พอผ่านคืนนี้ไปก็จะถึงเวลาเปิดเทอมแล้วนะ" เสียงใสๆของอาจารย์ใหญ่ดังขึ้นมา

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ อาจารย์ใหญ่ ผมเตรียมการเรียบร้อยแล้ว" อาจารย์ผมสีขาวใส่แว่นพูดขึ้นมา

"อย่าให้เหมือนคราวก่อนแล้วกันนะสปิริต เดินสะดุดขาตัวเองล้มต่อหน้านักเรียนหน่ะ" ชายหนุ่มที่สวมผ้าพันคอพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเหมือนเป็นเรื่องปกติ เส้นเลือนของ สปิริต แพนทิส อาจารย์ประจำวิชาแปลงร่างปูดโปนอย่างเห็นได้ชัดทันที ไม่รู้เพราะด้วยความโกรธ หรือ อาย หรือ ขายหน้ากันแน่

"แกใช้คาถาผูกเชือกรองเท้าแกล้งฉันไม่ใช่รึไงเดลต้า !!!" เจ้าตัวโวยก่อนที่จะเหยียบเท้าสุดแรง แต่ เดลต้า เคลวิน อาจารย์ประจำวิชาอักษรรูณ รู้ทัน คาดว่าน่าจะโดนบ่อยครั้ง หลบได้อย่างฉิวเฉียด ทำให้เท้าของอาจารย์แปลงร่างกระทืบพื้นสุดแรง สปิริตทำหน้าเหยเกเล็กน้อย พร้อมกับกัดฟันกรอดๆด้วยความเจ็บใจ

ก่อนที่เดลต้าจะได้เยาะเย้ย ก็โดนฝ่ามืออรหันต์จากหญิงสาวสวมฮู้ด จนแทบคะมำลงไปกองกับพื้น

"มันเจ็บนะซิมโฟนี่ ! " เดลต้าลูบหัวตัวเองไปมา

"เจ็บสิดี แกล้งคนอื่นเขาอยู่นั่นแหละ" ซิมโฟนี่ ออโรร่า อาจารย์ประจำวิชาพยากรณ์แหวใส่ทันที

"ตบเบาไปรึเปล่า" ชายผมสีเงินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความสะใจ

"หุบปากเงียบเลยนะการ์ลิค เจ็บเป็นบ้าเลย ลองโดนเองมั้ยหล่ะ" เดลต้าหันไปตะคอกใส่ การ์ลิค แดซเซิล อาจารย์ประจำวิชาการบิน

แต่บางคนก็สะดุ้งกันเมื่อมีออร่าแผ่ออกมาจากไดอาน่า

"ช่วยอยู่ในความสงบจะได้มั้ยคะ ตอนนี้เรากำลังสนทนากับอาจารย์ใหญ่อยู่ ถ้าไม่ให้เกียรติฉันก็ให้เกียรติเขาบ้างนะคะ" เพียงแค่รอยยิ้มธรรมดาก็ทำให้ริมฝีปากของบางคนที่กำลังจะเผยอพูดออกมาหุบลงฉับพลัน

ถึงไดอาน่า แอชลีย์ จะเป็นเพียงพยาบาลของโรงเรียน แต่เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าเธอคือหัวหน้าคณาจารย์

"ระเบิดลงไปแล้ว 1 ลูก" ทิทาเนียพูดจนเหมือนมันจะกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเธอไปแล้ว

"จะลงอีกลูกถ้าเธอยังพูดอยู่" ฟัลโก ลูซเซลโล อาจารย์ประจำวิชามักเกิ้ลศึกษาปรามเบาๆ

"เอาหล่ะๆ เงียบๆกันได้แล้ว เอาเป็นว่าแผนงานใช้แบบปีที่แล้วแล้วกันนะ ตอนนี้ก็แยกย้ายไปพักผ่อนก่อนเถอะ" สิ้นเสียงชาร์ลส์แล้ว เหล่าคณาจารย์ก็ค่อยๆทยอยกันออกไปจนหมด



อีกด้านหนึ่ง ในปราสาทหลังหนึ่ง

"เตรียมการถึงไหนแล้วแกมม่า" เสียงอันทรงพลังของชายผู้หนึ่งดังก้อง

"ไม่ต้องเป็นห่วงครับ แผนการกำลังคืบหน้าด้วยดี" ชายที่ถูกเรียกว่าแกมม่าพูด

"ดี ใกล้ได้เวลาของพวกเราซักที งานนี้อย่าให้พลาดหล่ะ"

"ทราบแล้วครับ ท่านจัสติน"

Spirit Pantis (สปิริต แพนทิส)
อาจารย์ประจำวิชาแปลงร่าง




Bell Aegil (เบล เอกิล)
อาจารย์ประจำวิชาสมุนไพรศาสตร์




Alfred Gremory (อัลเฟรด เกรโมรี)
อาจารย์ประจำวิชาคาถา




Irene Rosy (ไอรีน โรซี่)
อาจารย์ประจำวิชาปรุงยา




Alina Twister (อลิน่า ทวิสเตอร์)
อาจารย์ประจำวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด




Dilicus Siegfried (ดิลิคัส ซิกฟรีด)
อาจารย์ประจำวิชาดูแลสัตว์วิเศษ

Neptune Carena (เนปจูน คารีน่า)
อาจารย์ประจำวิชาดาราศาสตร์




Garlic Dazzle (การ์ลิค แดซเซิล)
อาจารย์ประจำวิชาการบิน




Makarov Fantasma (มาคาลอฟ แฟนทาสม่า)
อาจาร์ประจำวิชาประวัติศาสตร์เวทมนต์




Titania Gladwell (ทิทาเนีย แกลดเวล)
อาจารย์ประจำวิชาตัวเลขมหัศจรรย์




Symphona Aurora (ซิมโฟนี่ ออโรร่า)
อาจารย์ประจำวิชาพยากรณ์ศาสตร์




Falco Ruscello (ฟัลโก รูซเซลโล)
อาจารย์ประจำวิชามักเกิ้ลศึกษา

Delta Kelvin (เดลต้า เคลวิน)
อาจารย์ประจำวิชาอักษรรูณ




Athena Matalino (อาเธน่า มาทาลิโน่)
บรรณารักษ์ประจำโรงเรียน




Diana Ashley (ไดอาน่า แอชลีย์)
อาจารย์ประจำห้องพยาบาล

เดลต้าxเบล เฮือกกกกกกกกก 
จะว่าไปหน้าเคะเยอะจัง

ถ้ามีศาสตราจารย์แบบนี้ลูน่าจะเข้าเรียนทุกวัน

รายนามผีประจำบ้าน . . .



Caster D-organ (แคสเตอร์ ดิออร์แกน)
(หลังเสียชีวิต ใช้ชื่อว่า แวมไพร์ผมยุ่ง)
ผีประจำบ้านกริฟฟินดอร์



Fiona Valentine (ฟีโอน่า วาเลนไทน์)
(หลังเสียชีวิต ใช้ชื่อว่า เจ้าหญิงกุหลาบ)
ผีประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟ



Vilfred Venberg (วิลเฟรด เวนเบิร์ก)
(หลังเสียชีวิต ใช้ชื่อว่า อัศวินสีฟ้า)
ผีประจำบ้านเรเวนคลอ



Aria Whiterose (อาเรีย ไวท์โรส)
(หลังเสียชีวิต ใช้ชื่อว่า แม่มดขาว)
ผีประจำบ้านสลิธีริน

ร่างๆหนึ่งของ ศ. ที่ดูอ่อนวัยที่สุด ขยี้ตาตื่นก่อนแล้วหาวเบาๆ ก่อนจะมองไปที่นาฬิกาของตน

"ตีสองแล้วหรอเนี่ย" มาคาลอฟ แฟนทาสม่า อาจารย์ประจำวิชาประวัติศาสตร์พูดขึ้น

"ตื่นสักทีนะ ~" ร่างโปร่งแสงลอยผ่านประตูเข้ามา

"เคาะประตูก่อนสิฟีโอน่า" ร่างเล็กพูดลอยๆ

"บู่ ~ เคาะไปมือก็ทะลุประตู ไม่มีเสียงอยู่ดี อีกอย่างนะ เรียกหนูว่าเจ้าหญิงกุหลาบไม่ได้รึไง"

"เหอะ ผีอย่างเธอยังจะใช้แทนตัวเองว่าหนูอีกนะ"

"แล้วไงหล่ะ อายุจริง หนูก็อายุน้อยกว่าศาสตราจารย์เยอะอยู่นะคะ"

"หา จริงหรอ นึกว่าเธอจะอายุน้อยกว่าฉันไม่กี่ปีเองนะเนี่ย ถ้ายังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้จะอายุเท่าไหร่หล่ะ"

"อืม .... ก็คงจะ 21 หล่ะมั้งคะ" เจ้าหญิงกุหลาบนับนิ้วก่อนจะตอบ

"21 .... น้อยกว่าอาจารย์ใหญ่ 2 ปีแฮะ"

"ก็แหงสิคะ เพราะตอนอยู่ฮอกวอตส์ หนูเป็นรุ่นน้องของอาจารย์ใหญ่ 2 ปีเลยนะคะ"

"จริงหรอ .... งั้นเธอก็"

"ค่ะ หนูตายในมหาสงครามศักดิ์สิทธิ์เมื่อ 10 ปีก่อนค่ะ"

"งั้นจะช่วยเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นอย่างละเอียดให้หน่อยได้รึเปล่า" ดวงตาของมาคาลอฟเป็นประกายในแบบของนักประวัติศาสตร์ทันที

"เห มันยาวนะคะ"

"เอาหน่าๆ"

"ก็ได้ค่ะ เรื่องมันมีอยู่ว่า ....."


.................
...............
.............
...........
.........
.......
.....
....
...


เมื่อ 10 ปีก่อน

"นักเรียนทุกคน จงอยู่ในความสงบ เหล่าพรีเฟ็คช่วยกันหน่อย พาพวกนักเรียนกลับเข้าหอพัก อาจารย์ที่เหลือให้ไปรวมกันที่ห้องโถงใหญ่" เสียงของอาจารย์ใหญ่แห่งโรงเรียนศาสตร์ฮอกวอตส์ดังกระหึ่งไปทั่วโรงเรียนด้วยผลจากคาถาโซโนรัส

แต่ถึงกระนั้น ก็กลบเสียงคล้ายระเบิดที่ดังติดต่อกันเรื่อยๆไม่ได้

เหล่าพ่อมดแม่มดศาสตร์มืดได้บุกมาประชิดประตูโรงเรียน ทางโรงเรียนเดิร์มสแตรงก์ กับ โบซ์บาตง ได้ถูกยึดครองไว้แล้ว เหลือฮอกวอตส์เป็นที่สุดท้าย เป้าหมายของพวกมันคือ การยึดโลกเวทมนต์ทั้งหมด

ภายในโรงเรียนเหล่าพรีเฟ็ควิ่งวุ่นกันระนาว เพื่อกวาดต้อนนักเรียนบ้านตนเองกลับไปที่หอพัก โดยต้องกล่อมให้พวกนักเรียนชั้นปีหนึ่งบางคนที่กลัวจนร้องไห้ ให้หยุดร้อง บางคนถึงกับสติแตกไปเลยก็มี บางคนก็โดนลูกหลงจากสิ่งก่อสร้างของโรงเรียนหล่นลงมาทับเพราะแรงปะทะจากคาถาด้านนอก บ้างก็ตาย ส่วนคนที่ได้รับบาดเจ็บก็ส่งห้องพยาบาล ขวัญเสียทั้งพรีเฟ็คและนักเรียน

ที่ห้องโถงใหญ่ เหล่าอาจารย์ก็หน้าเครียดกัน เพราะไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร เนื่องจากจำนวนที่บุกมาก็เกือบๆพันคน บางคนก็แหกคุกอัซคาบันออกมา โดยความช่วยเหลือของคนภายนอก ในขณะที่กำลังเครียดอยู่นั้น ประตูฮอกวอตส์ก็ถูกทำลายลง เหล่าฝูงคาถาก็แผดพุ่งเข้ามาใส่ผู้คนในโรงเรียน ล้มตายมากมาย เหล่าอาจารย์แทบจะพุ่งเข้าไปสกัดไว้ไม่ให้เข้าไปในส่วนโรงเรียนลึกมากกว่านั้น เพียงแต่ว่า มีเด็กบ้านสลิธีรินคนนึงได้มายืนดักพวกนั้นไว้ก่อนแล้ว

"เจ้าเด็กบ้า !!! ทำไมไม่กลับหอตัวเอง !" อาจารย์คนนึงตะคอกใส่ แต่เด็กคนนั้นไม่ได้ฟังกลับถือไม้กายสิทธิ์แล้วแสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่ฝูงชน

"จะฆ่าตัวตายรึไง !!" อาจารย์อีกคนเตรียมชักไม้กายสิทธิ์เพื่อดึงเด็กคนนั้นกลับมา

แต่อาจารย์คนนั้นก็ต้องชะงักเมื่อภาพตัวเองได้เห็นคือ เหล่าผู้คนพวกนั้น ... ไม่สามารถทำอะไรเด็กคนนั้นได้เลย พวกนั้นค่อยๆร่วงไปทีละคนสองคน

พวกนั้นจึงเล็งไปที่เด็กคนนั้นแทน แต่ว่าเหล่าคาถาที่พุ่งใส่ กลับไม่สามารถถึงตัวเขาได้ เพราะเขาสามารถดีดกลับได้ทั้งหมด

"ด.... เด็กคนนั้นมันใครฟะนั่น" อาจารย์คนนึงมองด้วยความตะลึง

"จำไม่ได้หรอ เด็กบ้านสลิธีรินที่ทำให้บ้านตัวเองได้รับถ้วยรางวัลบ้านดีเด่น 2 สมัยซ้อน แล้วในสองปีที่ผ่านมา เขาก็ทำได้คะแนนเต็มในทุกรายวิชา เจ้าหนูอัจฉริยะ ชาร์ลส์ พี ลูซิเฟอร์ ไงหล่ะ"

สิ้นคำบรรยาย เด็กหนุ่มก็สามารถเข้าถึงหัวหน้าศัตรูได้สำเร็จ ก่อนจะจัดการได้อย่างง่ายดาย ..... พ่อมดแม่มดจำนวน 9 ร้อยกว่าคน ถูกเด็กนักเรียนเพียงคนเดียวสยบจนราบคาบสิ้น จากนั้นเขาก็เดินออกจากปราสาทไป แล้วไม่กลับมาอีกเลย

ยุติกลียุคของมหาสงครามครั้งยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยเคยมีมาก่อนด้วยตัวคนเดียวในวัยเพียง 13 ปี เพราะอย่างนั้น ฉายา จักรพรรดิขาว จึงกลายเป็นตำนาน . . .


"นั่นแหละ คือทั้งหมดของสงครามในฮอกวอตส์หล่ะ" ฟีโอน่ายิ้มแป้น

"แล้วเธอตายได้ไงหล่ะ"

"รู้สึกว่าจะโดนลูกหลงจากแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากคาถา สิ่งก่อสร้างหล่นลงมาทับ แบนแต๊ดแต๋ตายคาทีเป็นกลุ่มแรกๆเลยหล่ะ"

กระจอกชิบ . . .

"เอาเถอะๆ แล้วไหงถึงมาเป็นผีที่โรงเรียนนี้ได้หล่ะ"

"ก็ตอนที่กลายเป็นผีเห็นอาจารย์ใหญ่ออกจากปราสาทก็คิดว่าน่าสนุกดีเลยตามไปหน่ะ"

"ไม่เสียดายชีวิตของตัวเองบ้างเลยหรอที่ตายเนี่ย"

"ก็ ... เศร้าแปปนึง แล้วก็ร่าเริงเหมือนเดิม"

. . . ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่สนใจอะไรเลย . . .

ชายหนุ่มมองไปที่นาฬิกา ... เป็นเวลา ตีสามครึ่ง

"งั้นก็ขอนอนต่อดีกว่า" พูดจบอาจารย์ประวัติศาสตร์ก็ล้มตัวนอนบนเตียงทันที

"เดี๋ยวสิ มาเล่นกับหนูอีกหน่อยสิ" ฟีโอน่าไปพูดข้างๆหู แต่ก็มีเพียงเสียงกรนที่ตอบกลับมา

"หลับง่ายจังแฮะ" เจ้าหญิงกุหลายเกาหัวเบาๆ

เอาเถอะ เดี๋ยวตอนเช้าก็ต้องต้อนรับนักเรียนอีกนี่นะ !

อย่านาน เดี๋ยวขาดตอน

เอร้ยยยยย ชูป้ายไฟ

สนุก 555555555555 ไม่แต่งต่อแล้วหรอ ' '

ติดตามค่ะ

ค้างค่ะ....ค้างคามากค่ะศ.ใหญ่

สนุกมากค่ะ รอค่ะ ><

(ได้มีการเปลี่ยนตัวละครอาจารย์ประจำวิชาคาถา สามารถไปเช็คได้ที่โพสแนะนำตัวละคร)

หลังจากผ่านการปฐมนิเทศไปสามวัน พวกอาจารย์ก็วิ่งกันวุ่นไปหมด

เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะโรงเรียนนี้ มันเก่งทั้งการเรียน แล้วก็สร้างเรื่อง .... วุ่นวายน่ะนะ

ณ ห้องอาจารย์ใหญ่

"เอ่อ คือ .... ห้องน้ำชายชั้น 2 และ 3 ระเบิดกลายเป็นซากเรียบร้อยแล้วครับ" สปริตพูดขึ้นหลังจากที่ได้เห็นสภาพของห้องน้ำ ประโยคนั้นทำให้เจ้าของห้องคิ้วกระตุกอย่างช่วยไม่ได้

"เห้อ ไอเจ้าบ้าเจ้าเก่านั่นอีกแล้วสินะ หักสลิธีริน 200 คะแนน ! " ชาร์ลส์ถอนหายใจออกมาก่อนจะหักคะแนนบ้านอย่างรวดเร็ว

"เอ่อ คือว่า คราวนี้มาจากบ้าน เรเวนคลอ นะครับ"

บรรยากาศเงียบสนิททันที

ชาร์ลส์ค้างอยู่สักพัก ก่อนจะกระแอมไอเบาๆทีนึง

"บวกสลิธีริน 200 แล้วหักบ้านเรเวนคลอ 250 คะแนน" ชายหนุ่มผมขาวเน้นเสียงที่ประโยคหักคะแนน

"อีก 50 คะแนน คืออะไรครับ"

"ค่าที่ทำให้ฉันเสียหน้าไง"

"เอ่อคือผมคิดว่าคุณทำตัวเองนะครับ" สปิริตขยับแว่นเล็กน้อย

"ไม่มีสอนรึไง" ชาร์ลส์ตัดจบการสนทนาด้วยการเอ่ยด้วยรอยยิ้มปนจิตสังหาร

"ครับ มีในอีก 1 ชั่วโมง ตอนนี้ขอตัวก่อนนะครับ" สปิริตโค้งตัวให้เล็กน้อยแล้วเผ่นออกจากห้องทันที

"เป็นไงบ้าง หน้าแหกหมอไม่รับเย็บเลยล่ะสิ" ร่างบางบนเก้าอี้พูดขึ้นมาพร้อมกับจิบกาแฟ

"เงียบไปเลย ไม่มีสอนรึไง แล้วทำไมคุณเธอถึงมาจิบกาแฟในห้องฉันมิทราบ"

"วันนี้ไม่มีหรอก ที่มาอยู่นี่เพราะว่ามันมีกาแฟให้ดื่มฟรีนั่นแหละ" ไอรีน โรซี่ ศาสตราจารย์ประจำวิชาปรุงยาพูดขึ้นมา

"ไปลอกเลียนนิสัยแบบนี้มาจากอัลรึไงกัน อีกอย่างกาแฟที่นี่ไม่ให้ดื่มฟรีนะเฮ้ย จะขอหักค่ากาแฟจากเงินเดือนเธอด้วยแล้วกัน"

"ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะชาร์ลส์ ยังคงงกเหมือนเดิม คงเส้นคงวาจริงๆ"

"เห้อ ใครจะไปรู้ล่ะว่า กุหลาบสีเลือด จะเป็นพวกชอบของฟรี"

"มันก็ยังดีกว่านายนั่นแหละ เป็นถึงหนึ่งใน สี่เทพราชันย์ ที่มีอิทธิพลสูงในโลกพ่อมดแม่มด แต่กลับทำตัวงกไปได้"

"ตำแหน่งที่โดนยัดเยียดมันไม่มีความหมายสำหรับฉันหรอก"

"แต่ก็ไปร่วมงานเลี้ยงของเทพราชันย์ทุกครั้งเลยไม่ใช่หรอ ถ้างั้นเรียกใหม่เป็น จักรพรรดิขาว คงดีกว่างั้นสินะ" ไอรีนเหล่มอง

"นั่นก็โดนตั้งให้เหมือนกันนั่นแหละ จะในอดีต หรือตอนนี้ ฉายาของฉันมันมีเพียงอันเดียว"

"ฉายาอะไรล่ะนั่น ? แต่ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องของฉัน"

"จ่ายค่ากาแฟมาซะ อย่าคิดว่าฉันจะลืมนะเฮ้ย ! "

"ขอตัว" ไอรีน ตัดบทสนทนาแล้วเผ่นออกจากห้องทันที

"ย... ยัยนี่ มิน่าเล่า ว่าทำไมอาเธน่าชอบบ่นเรื่องที่อัลชอบมาฉกของกินในห้องอยู่เรื่อย" 

ณ ห้องเรียนประจำวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์

"เปิดไปที่หน้าสารบัญแล้วบอกมาว่าคราวนี้ฉันจะสอนเรื่องอะไร"

.... คำถามบ้าอะไรเนี่ย ใครมันจะไปตรัสรู้

"บทที่ 2 ประวัติศาสตร์ เรื่อง มงกุฏสีทอง" มีเด็กนักเรียนคนนึงพูดขึ้นมา

"10 คะแนนกริฟฟินดอร์ แต่ว่าไม่ยอมยกมือขึ้นก่อนตอบคำถาม หัก 5 คะแนน"

ทำไมไม่ให้ห้าคะแนนตั้งแต่แรกมิทราบท่านอาจารย์ แล้วนี่ตกลงมันเป็นวิชาทำนายเรอะ !?

"มงกุฏสีทองนั้น ตั้งขึ้นมาเมื่อเกือบ 20 ปี ที่แล้ว โดยพ่อมดและแม่มดที่เรียกได้ว่าเป็นหัวกะทิที่สุดของในยุคนั้น โดยมีหัวหน้ากลุ่มคือ สายฟ้าแลบซิลเวีย ชื่อเต็มๆก็คือ ซิลเวีย แอชลีย์ มีสมาชิกทั้งสิ้นรวม 16 คน ถึงตอนนี้จะเหลือ 15 ก็เถอะ แต่ละคนก็มีฉายาเป็นของตัวเอง ตั้งแบบมั่วๆซั่วๆ ไม่เอาความหมาย ตั้งให้มันขลังกันเฉยๆ เป็นฉายาที่ไม่มีใครในโลกเวทมนตร์ไม่รู้จัก อ้อ เรื่องนี้ไม่ออกสอบหรอกนะ แต่เรื่องนี้มันจะโยงไปบทที่ 3 ประวัติศาสตร์ฮอกมี้ดส์ ซึ่งออกข้อสอบแน่นอน" มาคาลอฟกระแอมไอเบาๆก่อนที่จะเล่าต่อ

"สายฟ้าแลบซิลเวีย ผู้คุมกฎสปิริต พฤกษาสีเขียวเบล เทพอสูรอัลเฟรต กุหลาบเลือดไอรีน ดาบสองคมอลิน่า ศาสตราเคลื่อนที่ดิลิคัส ดวงดาวเปล่งแสงเนปจูน อสูรแปลงการ์ลิค ภูติพรายต้องสาปมาคาลอฟ วงกตต้องห้ามทิทาเนีย ดนตรีไร้เสียงซิมโฟนี่ ปักษาโบยบินฟัลโก ศิลาเยือกแข็งเดลต้า มหาปัญญาอาเธน่า แล้วก็สุดท้าย บัลลังก์สูงสุดไดอาน่า ซึ่งก็คือพวกเราเหล่าอาจารย์ของโรงเรียนแห่งนี้ ไดอาน่านั้นพึ่งจะมาอยู่กลุ่มตอนที่ซิลเวียเสียชีวิต ซึ่งมาแทนในตำแหน่งของหัวหน้ากลุ่ม ก่อนหน้านั้น พวกเราได้ร่อนไปทั่วสนามรบ สู้กับพวกศาสตร์มืดนับครั้งไม่ถ้วน จนวีรกรรมของพวกเรานั้น ถูกเล่าขานออกกันต่อไปจนมันจะกลายเป็นตำนานกันหมดแล้ว"

ยังไม่ทันจะเล่าจบ นักเรียนอีกคนสอดขึ้นมาด้วยคำพูดชวนตกใจ

"สรุปก็คือ กลุ่มรวมพวกติงต๊องกระหายเลือดสินะครับ ศาสตราจารย์แฟนทาสม่า" ค้างยกห้องเรียน ไม่มีใครคาดคิดว่าจะช่างกล้าถึงเพียงนี้

"หัก 100 คะแนน ไม่อนุญาตให้แทรกขณะสอน ถึงมันจะจริงนิดหน่อยก็เถอะนะ !" อ่าว ยอมรับว่าเป็นคนติงต๊องไปแล้วซะงั้น

ณ ห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

"เอาล่ะ ปี 3 อย่างที่ได้บอกไปเมื่อวาน วันนี้เราจะฝึกภาคปฏิบัติ ... บ็อกการ์ต" อลิน่าพูดพร้อมกับพิงตู้บานเก่าๆ

"จงเตรียมไม้กายสิทธิ์ให้พร้อม แล้วเปล่งเสียงดังฟังชัดว่า ริดดิคูลัส แล้วก็ใช้จินตนาการด้วยตัวเอง คงจำกันได้จากหนังสือเมื่อวานแล้วสินะ ใครทำพลาดล่ะก็จะโดนทำโทษกักบริเวณทันที คงเข้าใจสินะ ถ้าไม่อยากโดน ก็จงทำให้ได้ ฉันจะสาธิตให้ดูก่อนแล้วกัน ส่วนพวกเธอก็ต่อแถวกันเตรียมพร้อมด้วย"  พูดจบอลิน่าก็หยิบไม้กายสิทธิ์แล้วเปิดตู้ทันที

สิ่งที่ออกมาจากตู้คือ ผู้หญิงผมสีน้ำเงินที่ดูงดงามคนนึง จะดูดีทีเดียว ถ้าคนๆนั้น ไม่ได้ถือไม้กายสิทธิ์เอาไว้ด้วย

แล้วที่น่ากลัวกว่านั้น ดันตวัดไม้กายสิทธิ์เสกคาถามาใส่อีก ด้วยความรวดเร็วในกายตวัดไม้กายสิทธิ์อย่างเหลือเชื่อทำให้อลิน่าเบิกตากว้างทันที ศาสตราจารย์ประจำวิชาป้องกันตัวตวัดไม้ป้องกันแทบจะไม่ทัน

"ริดดิคูลัส ! " อลิน่ากรีดเสียงกระดกไม้กายสิทธิ์สวนกลับทันที จากผู้หญิงหน้าตาสะสวย ตอนนี้ได้กลายเป็นยายแก่ๆคนนึงด้วยผลของคาถาไปแล้ว

"ไม่ต้องห่วง ของพวกเธอคงจะเบาๆกว่านี้แน่นอน อย่างน้อยก็ไม่น่าจะเสกคาถาแบบนั้นได้หรอกนะ ... เอ้า คนต่อไป" อลิน่าถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินออกห่างไปเพื่อให้นักเรียนเริ่มภาคปฏิบัติจนหมดช่วโมง

สุดท้ายแล้ว ภายในห้องเรียนนั้นก็โดนกักบริเวณหลังเลิกเรียน 3 ชั่วโมง จำนวน 10 คน ทำให้นักเรียนดวงตกทั้งหมดต้องอยู่ในห้องเรียนต่อไปอีก

การทำโทษคือ ให้เอาไม้กายสิทธิ์วางไว้บนโต๊ะ แล้วท่องคำว่า ริดดิคูลัส จำนวน 100 จบ พร้อมกับให้เขียนสิ่งที่ตัวเองกลัว กลัวเพราะอะไร แล้วจะให้มันเปลี่ยนเป็นอะไรให้เต็มในหนึ่งหน้ากระดาษ A4 จากนั้นให้ลองภาคปฏิบัติไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้

"วิธีลงโทษยังโหดไม่เปลี่ยนเลยนะ" ชายหนุ่มผมเขียวเดินเข้ามาหลังจากที่อลิน่าปล่อยพวกนักเรียนหมดแล้ว

"มาทำอะไรที่นี่น่ะ เบล" สายตาคมกริบของอลิน่าตวัดไปมอง ศาสตราจารย์ประจำวิชาสมุนไพรศาสตร์ เบล เอกิล

"พวกทิทาเนีย กับ ซิมโฟนี่ ฝากฉันมาชวนไปทานมื้อค่ำด้วยกันน่ะ"

"เลี้ยงรึเปล่าล่ะ"

"แน่นอน จ่ายกันเอง" ไม่แน่ใจว่าเบลตาฝาดไปรึเปล่า แต่เหมือนเห็นว่าเห็นอลิน่าเบ้ปากนิดๆ

"ก็ได้ๆ ไปกันก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามไป แต่ว่าที่ไหนล่ะ"

"เจอกันหน้าห้องพักซิมโฟนี่ ว่าแต่ ยังกลัวคนๆนั้นอีกหรอ"

"แอบมองการสอนของฉันรึไง นิสัยเสียชะมัด"

"เปล่าหรอก แต่เหงื่อเธอออกไปหมดเลยนะ ทั้งๆที่มันอากาศเย็นแบบนี้แท้ๆ คาบเรียนบ็อกการ์ตใช่รึเปล่าล่ะเห็นนักเรียนพูดกัน เอาเถอะฉันไปก่อนแล้วกัน" พูดจบเบลก็เดินจากไป

อลิน่าปาดเหงื่อทิ้งทันที

"ฉันไม่ได้แค่หวาดกลัวหรอกนะ ยังภักดีอย่างที่สุดด้วย" อลิน่าบ่นไปเก็บของไปแล้วออกจากห้องเพื่อเตรียมตัวไปทานอาหารมื้อค่ำ